wtorek, 23 sierpnia 2016

„Na początku był Chrystus”


Książka jest owocem spotkania trzech biskupów chrześcijańskich. Luteranin, prawosławny i rzymski katolik postanowili porozmawiać o kondycji współczesnego kościoła. Rozmowy miały miejsce w czasie przygotowań obchodów jubileuszu Chrztu Polski. Biskupi stawiają sobie nawzajem, 
a także czytelnikom, ważkie pytania na temat istoty wiary, postępującego relatywizmu, ewolucji pojęć takich jak grzech czy tolerancja... 

Czy we współczesnym świecie jest jeszcze miejsce dla religii? Czy bycie religijnym oznacza automatycznie bycie człowiekiem wiary? Co to jest duchowość ateistyczna? To tylko niektóre 
z zagadnień poruszonych podczas ośmiu rozmów biskupów, przeprowadzonych przez Jakuba Dratha i Janusza Poniewierskiego.
Przedstawiciele trzech konfesji przedstawiają swój punkt widzenia na temat wspólnego dziedzictwa kościoła w Polsce oraz jego roli 
w dzisiejszych czasach. Trzy perspektywy nie wykluczają się, ale uzupełniają wzajemnie. Przez to publikacja jest tym cenniejsza i może stanowić doskonały punkt wyjścia 
do dalszej refleksji.
MK


Na początku był Chrystus” - Jerzy Pańkowski, Marcin Hintz, Grzegorz Ryś 
w rozmowie z Jakubem Drathem i Januszem Poniewierskim

Wydawnictwo Znak, 2016
ISBN: 978-83-2404-106-0

czwartek, 18 sierpnia 2016

„Nie jesteś sobą” dobre kino nie tylko na letni wieczór

Do obejrzenia filmu „Nie jesteś sobą” skłoniła mnie rozmowa z tłumaczką książki pod tym samym tytułem Magdaleną Śniecińską, którą usłyszałam w radiowej Trójce. Książka ma się ukazać pod koniec sierpnia, a z  recenzji wynikało,  że na podstawie powieści Michelle Wildgen powstał film.
I co najdziwniejsze ten film jest dostępny w bibliotece w Woli Grzybowskiej.
Bohaterki filmu Kate (Hilary Swank) i Bec (Emmy Rossum) spotykają się w trudnym dla nich obu okresie. Bec to uwikłana w romans z żonatym wykładowcą studentka a 36-letnia Kate od półtora roku choruje na stwardnienie zanikowe boczne. Bec zostaje opiekunką poruszającej się już z trudem i zdanej na pomoc męża Kate. Różni je wiele, choć to tylko pozory. Obie zagubione i mające podobny kontakt z e swoimi zaborczymi matkami. Jak można się domyślać początkowa relacja opiekunka i pacjentka zamienia się w przyjaźń.
Film, który mówi o ciężkiej chorobie, nie przytłacza swym klimatem. Ogląda się go ze wzruszeniem i jak zwykle możemy podziwiać świetną grę Hilary Swank. Widzieliśmy ją już w podobnej, oscarowej roli w filmie Eastwooda „Za wszelką cenę”.
Film spodoba się tym, którzy obejrzeli takie filmy jak „Motyl” z Julianne Moore, czy kasowych „Nietykalnych” Oliviera Nakachei Erica Toledano.
Polecam!
HZ

„Nie jesteś sobą” reż. George C. Wolf
Warszawa : Monolith Video, 2015

Claire King – "Nocna tęcza"

Malownicza wioska gdzieś na południu Francji, przepiękne krajobrazy: morze barw i zapachów, miejsce niczym z raju. W tym świecie żyje mała dziewczynka imieniem Pea. Mieszka tylko 
z mamą, którą nazywa Mamunią. Ma jeszcze czteroletnią przyjaciółkę, powierniczkę sekretów 
i niezmordowaną doradczynię. Życie jak z bajki? Niekoniecznie.

W rodzinie Pei nie ma już Taty. Nie ma też już małego "kogoś", przez co Mamunia jest jeszcze bardziej smutna.
Pea, zanurzona w swym dziecięcym świecie, czuje 
i rozumie o wiele więcej niż z pozoru mogłoby się wydawać. Jest nadzwyczaj bystrym i uczuciowym dzieckiem, które nawet jeśli czegoś nie pojmuje, lub rozumie opacznie, stara się za wszelką cenę, na miarę swoich ograniczonych możliwości, sprostać małym i dużym wyzwaniom stawianym przez życie...

Claire King w swej książce "Nocna tęcza" stworzyła bohaterkę, którą lubimy już 
od pierwszej strony. Dziecko o ujmującej osobowości, które chyba przeżyło już zbyt wiele jak na swój młody wiek, a pomimo to zachowało pogodę ducha i nadzieję na lepsze jutro.
Kontrastem do Pei, przynajmniej przez większość książki (by nie rzec, że niemal 
do ostatniej strony), jest jej matka, Joanna. Pogrążona w depresji, bez wsparcia męża, którego nagle zabrakło, jeszcze do tego w ciąży, szykanowana przez niechętną jej teściową, znajduje zapomnienie we śnie, albo po prostu w samotności.

Pea znajduje sposób by radzić sobie z trudnymi wspomnieniami. Drogą do względnego szczęścia jest jej mała, nieodłączna towarzyszka i jeszcze kilka dobrych osób.
Joanna, zamknięta w swym bólu na cały świat, cierpi dopóki nie odważy się nań otworzyć... Czy było warto dać szansę sobie i innym? Czy żyjący obok ludzie, z pozoru zupełnie obcy i niekoniecznie wzbudzający zaufanie od pierwszego wejrzenia, mogą stać się drogą do szczęścia?

W życiu zdarzają się rzeczy dobre i złe. Czasem przewidywalne, czasem zaś naprawdę niezwykłe. Jeśli zechcemy się dobrze rozejrzeć, możemy ich doświadczyć. W końcu owa tytułowa nocna tęcza, która wydaje się być niemożliwa, potrafi pojawić się na ciemnym niebie ponad naszymi głowami...

Piękna, krzepiąca opowieść. Polecam!

MK

Claire King – "Nocna tęcza"
Wydawnictwo Pascal, 2016
ISBN: 978-83-7642-801-7 

wtorek, 16 sierpnia 2016

„Serafina” reż. Martin Provost


Opowiada on historię niemieckiego kolekcjonera Wilhelma Uhde, który jako pierwszy z osób posiada dzieła znanego Picassa. Wynajmuje on mieszkanie 
w Prowansji chcąc odpocząć od paryskiego zgiełku i zatrudnia tam 48-letnia kobietę – Serafinę do codziennych prac domowych. 
Jego zaskoczenie jest wielkie, kiedy odkrywa, 
że kobieta posiada niespotykany talent malarski. Tak rozpoczyna się znajomość kolekcjonera z późniejszą malarką. Jest to film ukazujący prawdziwą historię prostej kobiety, która stała się gwiazdą sztuki. Został on wyróżniony 7 Cezarami w najważniejszych kategoriach. Piękny i dobrze zagrany. Takiego typu filmy przemykają gdzieś niezauważone, dlatego jest godny obejrzenia – polecam.
KK



Dystrybucja: Warszawa: Gutek Film, 2010, p. 2008

czwartek, 11 sierpnia 2016

"Kod Leonarda da Vinci" - recenzja konkursowa Saskii van den Bercken

Jest wiele książek o powstaniu religii chrześcijańskiej, czy Świętym Graalu, ale ta jedna skradła moje serce całkowicie. Dan Brown połączył kryminał, zupełnie inną wizję Jezusa i jego nauk 
z tajemniczymi dziełami Leonarda da Vinci, tworząc wspaniałe i nie pozwalające się oderwać dzieło. Akcja rozpoczyna się we francuskim Luwrze, gdzie umiera kustosz – Jacques Saunière. Nie był on jednak przypadkową osobą. Skrywał tajemnice związane ze Świętym Graalem. 
Czy rzeczywiście był kielichem? Mężczyzna zostawia jednak ślady, które doprowadzą jego wnuczkę – Sophie Neveu – oraz Roberta Langdona – znawcę symboliki religijnej – do nieoczekiwanych zagadek. Wskazówki znajdą w dziełach wybitnego włoskiego artysty – Leonarda da Vinci, ale także 
w przedmiotach związanych z dzieciństwem Sophie. Odkrycie od wieków skrywanej tajemnicy nie będzie jednak łatwe. Na ich drodze stanie Opus Dei – instytucja kościoła katolickiego, która szpiegów ma wszędzie. Fabuła wciągnęła mnie już od pierwszej strony. Czytając coraz dalsze rozdziały chciałam jak najszybciej dowiedzieć się, co będzie dalej. Książka pokazała mi inny pogląd na dzieła da Vinci, ale także na kościół, jego nauki, a także historię religii. Mimo, że ta lektura była wiele razy krytykowana, uważam, że warto ją przeczytać. 
Jest to oczywiście fikcja literacka, ale może tkwi w niej ziarnko prawdy?
„Kod Leonarda da Vinci” jest dla każdej, poszukującej dobrej książki, osoby. Dzięki jej wciągającemu wątkowi i ciekawej tematyce powinna być obowiązkową pozycją na każdej półce. Tę książkę wspominam naprawdę dobrze i czuję, że wrócę do niej jeszcze wiele razy.

Recenzja wpłynęła na konkurs "Wszystkie książki mówią"
(kategoria pow. 13 lat)


Dan Brown - "Kod Leonarda da Vinci"
Wydawnictwo Albatros, 2004
ISBN: 8391913120


środa, 10 sierpnia 2016

"Władca much" - recenzja konkursowa Adama Horodejczuka

     „Władca much” to powieść z 1954 roku, angielskiego pisarza Wiliama Goldinga. Jest to historia grupy rozbitków, którymi są chłopcy w wieku od sześciu do dwunastu lat. Byli oni ewakuowani z ogarniętej konfliktem atomowym Wielkiej Brytanii. Gdy przelatywali nad jedną z wysp ich samolot został zestrzelony, a oni sami musieli przetrwać w nowym środowisku bez dorosłych. 

Każdy z nich jest inny nie tylko z wyglądu, charakteru ale i z celu, który sobie wyznaczyli. 
Ich wodzem został Ralf, dwunastolatek o jasnych włosach i bystrym spojrzeniu. Został wybrany na przywódcę, ponieważ znalazł konchę, czyli muszlę, która wydaje głośny dźwięk, gdy się w nią dmucha. Ten kto ją trzymał miał prawo do głosu, a jej dźwięk zwiastował zebranie, na którym były omawiane nowe prawa oraz zadania. Doradcą wodza był chłopiec, który ze względu na swoją posturę nazywany był Prosiaczkiem. Jako osoba najsłabsza fizycznie był obiektem żartów innych. W opozycji do Ralfa stał Jack, przywódca chóru, późniejszych myśliwych. Krytykował on to, 
że wódz chciał wrócić do domu i aby tego dokonać kazał rozpalić i cały czas podsycać ognisko, 
by dym był widoczny. Chłopak natomiast twierdził, że należy przystosować się do życia 
w nowym miejscu oraz, że najistotniejsze było polowanie.
Autor w alegoryczny sposób przedstawił dzisiejsze społeczeństwo, które rządzi się „prawami dżungli”, pokazując wspólnotę stworzoną przez chłopców, którą kieruje przemoc, a o wartości człowieka decyduje jego siła. Co ciekawe piętnaście wydawnictw odrzuciło rękopis, uznając jego najsłynniejsze dzieło za zbyt pesymistyczne i dopiero 
po paru przeróbkach, kolejna oficyna zgodziła się opublikować jego książkę i sprzedała się 
z nakładem 4,5 mln egzemplarzy. Idąc za przykładem tych wszystkich ludzi polecam 
tą książkę każdemu jako refleksję nad dzisiejszym społeczeństwem.

Recenzja wpłynęła na konkurs "Wszystkie książki mówią"
(kategoria pow. 13 lat)

William Golding – Władca much”
Wydawnictwo Czytelnik, 2007
ISBN: 978-83-0703-140-8


wtorek, 9 sierpnia 2016

"Antykwariat pod Błękitnym Lustrem" - recenzja konkursowa Lidii Wiśniewskiej

''Antykwariat pod Błękitnym lustrem'' 
to książka napisana przez Martina Widmarka, opowiadająca historie pary nastolatków - Dawida i jego przyjaciółki- Larisy.

Chłopiec pewnego ranka zauważa zniknięcie jego tymczasowego opiekuna - Melchiora Rasmusena. W gimnazjum informuje o tym koleżankę. Po powrocie ze szkoły chłopak znajduje starą kasę stojącą na ladzie. Tam dostrzega niebieską karteczkę na której zapisano wiele cyfr. Samodzielnie próbuje odkryć ich znaczenie. Niestety bez skutku. Niedługo później dzwoni telefon. To Larisa. Dawid mówi dziewczynie o tym, co znalazł. Następnego dnia, na przerwie, po lekcji informatyki dzieci odkrywają, że wiadomość została zaszyfrowana za pomocą układu okresowego. Razem udają się do antykwariatu 
i odkrywają treść zapisaną na kartce : '' DAWID SZUKAJ Z TYŁU POD SPODEM ''.
Przyjaciele przeżywają razem wiele ciekawych przygód. Coraz więcej dowiadują się 
na temat Melchiora. Czy w końcu go odnajdą? A może łączy ich coś więcej niż przyjaźń? 
Nie będę zdradzać zakończenia. :]
Mi książka bardzo się spodobała. Miło się ją czyta. Myślę że spodoba się nie tylko dzieciom i młodzieży, ale również i dorosłym. Jest napisana przyjemnym językiem, ma około 200 stron. Zachęcam do przeczytania te osoby, które lubią powieści przygodowe 
i detektywistyczne.

Recenzja wpłynęła na konkurs "Wszystkie książki mówią"
(kategoria do 13 lat)

„Antykwariat pod Błękitnym Lustrem” - Martin Widmark
Wydawnictwo Zakamarki, 2014
ISBN: 978-83-7776-067-3

poniedziałek, 8 sierpnia 2016

"Papierowe miasta" - recenzja konkursowa Wiktorii Niemczak


Powieść Johna Greena "Papierowe miasta" opowiada historię maturzystów - Margo Roth Spiegelman i Quentina Jacobsena, zwanego przez swoich przyjaciół "Q". Od momentu, kiedy 
w dzieciństwie podczas spaceru po parku spotkali nieżywego mężczyznę, lepiej się poznali i bardzo polubili. W liceum Margo znana jest z wielu włamań wtargnięć i ucieczek z rodzinnego miasta. Uwielbia poezję a większość wolnych chwil spędza planując nowe wyprawy w swoim notatniku. Jest tajemniczą i skrytą osobą, lecz kiedy wróci z kolejnej podróży staje się towarzyska i opowiada zaciekawionym rówieśnikom różne wersje swojej historii. Q zaś, jest mało znanym 
w szkole chłopakiem uwielbiającym grać w gry komputerowe ze swoimi przyjaciółmi: Radarem- twórcą internetowej encyklopedii "omniklopedii", oraz Benem, zwanym "krwawym Benem" 
z powodów szkolnych plotek. Pewnego wieczora Margo włamuje się do pokoju Quentina, by zabrać go w podróż po mieście. Po dokonaniu potrzebnych zakupów wyruszają zemścić się na kilku osobach oraz włamać się do najwyższego wieżowca w okolicy. Następnego dnia Margo nie pojawia się w szkole, lecz Q nawet po powrocie do domu nie mógł jej spotkać. W salonie państwa Jacobsen znaleźli się rozzłoszczeni państwo Spiegelman oraz detektyw. Margo znów uciekła. Quentin wiedział, że dziewczyna zawsze zostawia po sobie wskazówki, które doprowadzić mają do miejsca jej pobytu. Postanowił ją odnaleźć.
Książka napisana jest w narracji pierwszoosobowej, co pozwala lepiej poznać głównego bohatera. Jej język jest lekki, lecz ma wiele filozoficznych nawiązań do poezji Walta Whitmana "Źdźbła trawy". Bardzo podoba mi się to, że autor potrafi rozśmieszyć czytelnika chociażby nazwą na portalu społecznościowym, jednocześnie utrzymując lekko detektywistyczny nastrój całej powieści. Naprawdę poleciłabym ją na lekturę. 
Na pewno sięgnę po następne dzieła Johna Greena.

John Green - „Papierowe miasta”
Wydawnictwo Bukowy Las, 2013
ISBN: 978-83-62478-91-0


Recenzja wpłynęła na konkurs "Wszystkie książki mówią" 
(kategoria do 13 lat)


piątek, 5 sierpnia 2016

„Buszujący w zbożu” - recenzja konkursowa Julii Szacherskiej

Jeżeli ktoś umarł, to jeszcze nie powód, żeby go przestać lubić, zwłaszcza jeżeli to był ktoś tysiąc razy sympatyczniejszy niż inne znajome osoby, które żyją”

Autorem kontrowersyjnej powieści „Buszujący w zbożu” jest amerykański pisarz Jerome David Salinger. Książka ta została napisana w 1951 roku. Pierwszy raz w Polsce ukazała się 10 lat później. Oryginalny tytuł powieści to „The catcher in the rye”. Głównym bohaterem, jak i narratorem jest siedemnastoletni Holden Caulfield. Akcja ma miejsce w Pensylwanii, a następnie w Nowym Jorku. Cała powieść złożona jest ze wspomnień i przemyśleń Holdena.
Głównym wątkiem są problemy związane 
z okresem dorastania, czyli kłopoty w szkole, trudne relacje z rówieśnikami, bunt wobec świata. Holden jest niezwykle złożoną postacią, trudną do zrozumienia. Jest bardzo dojrzały, przeżył wiele skomplikowanych sytuacji w swym krótkim życiu. Zawsze pamięta o swoim rodzeństwie – siostrzyczce Hebe, nieżyjącym młodszym bracie Aliku i starszym bracie D.B.. Jest bardzo do nich przywiązany, co widać wielokrotnie w tej powieści. Narracja Holdena jest szczera, napisana bardziej młodzieżowo, co pomaga wczuć się w sytuację głównego bohatera. Styl powieści jest zdecydowania na plus. Akcja jest opisana bardzo ciekawie, nie mogłam się oderwać, gdy czytałam tę książkę. Podobały mi się przemyślenia Caulfielda, to jak swobodnie się wypowiadał. Wielu czytelnikom może wydawać się infantylny, ale moim zdaniem jest mądrzejszy od niejednej dorosłej osoby. Tę powieść lubię za szczerość 
i prawdziwość sytuacji. Ciężko mi znaleźć słowa, które oddadzą wielkość tej książki. Czuję, że mogłabym utożsamić się z Holdenem. Bardzo go polubiłam, fascynuje mnie sposób w jaki patrzy na świat. Mimo złego postępowania w niektórych sytuacjach jestem w stanie zrozumieć jego zachowanie. „Sam jestem, samiutki z samym sobą.” Książka skłania 
do refleksji. Nie jestem w stanie czytać innych powieści, bo mój umysł nie opuścił jeszcze

„Buszującego w zbożu”. Jednym z moich ulubionych cytatów jest marzenie Holdena: 
„ W każdym razie wyobrażam sobie małe dzieci, które hasają na wielkim polu wśród łanów żyta. Tysiące dzieciaków, a w pobliżu nikogo – nikogo z dorosłych – oprócz mnie. A ja stoję na skraju jakiegoś strasznego urwiska. Moim zadaniem jest łapać każdego, kto zbliży się do przepaści – jeśli któreś z dzieciaków rozpędziłoby się, nie patrząc dokąd biegnie, wtedy pojawiłbym się ja i łapałbym go, żeby gówniarz nie spadł. Tym zajmowałbym się przez cały dzień. Czuwałbym nad tymi dziećmi w zbożu. Wiem, że to głupie, ale tylko coś takiego chciałbym w życiu robić. To strasznie głupie, wiem.”

Czuję, że jeszcze nie raz wrócę do tej powieści, gdyż bardzo mi się podobała. Pozycja „Buszujący w zbożu” zdecydowanie jest moją ulubioną książką. Powieść ma w sobie coś, co jest bardzo ważne i wyjątkowe. Człowiek zastanawia się nad swoim życiem, czy też postępowaniem. Nad tym, czy jesteśmy buntownikami tak jak Holden, czy dajemy się ponieść rzeczywistości jak większość ludzi? Uważam, że warto sięgnąć po tę książkę Salingera, aby zobaczyć, czym jest dorosłość oraz dowiedzieć się czegoś więcej o sobie.

Jerome David Salinger - „Buszujący w zbożu”
Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz, 2014
ISBN: 978-83-7885-999-4


Recenzja wpłynęła na konkurs "Wszystkie książki mówią"
(kategoria pow. 13 lat)

wtorek, 2 sierpnia 2016

"Czarna Perła" - recenzja konkursowa Sabiny Kowalczyk







V.A. Richardson - "Czarna Perła"
Wydawnictwo Jaguar, 2008
ISBN: 978-83-6001-074-7


Recenzja wpłynęła na konkurs "Wszystkie książki mówią"
(kategoria pow. 13 lat)

"Czerwona królowa" - recenzja konkursowa Zuzanny Górskiej

Wyobraź sobie Nowy Świat. Nowe państwa, nowe podziały administracyjne, nowa polityka. Wszystko jest inne niż teraz.
Jest rok 302 Nowej Ery. Wyobraź sobie, że mieszkasz w nowym, dla Ciebie, państwie, 
które nazywa się Norta. Jesteś spokojnym, uprzejmym i ambitnym nastolatkiem, który aby uniknąć poboru do wojska, szuka pracy. Niezależnie od tego, czy chcesz czy nie, musisz iść na wojnę. Nieważne czy jesteś kobietą, czy mężczyzną. Istotne jest jednak tylko jedno. Kolor Twojej krwi.
Zastanów się teraz głęboko.
Masz srebrną krew? Jesteś bezpieczny, pobór cię nie dotyczy. Masz czerwoną krew? Współczuję. Możesz żegnać się ze swoim życiem.
Ludzie ze srebrną krwią są bogaci i mają nadprzyrodzone moce. Czerwoni to plebs, 
w Królestwie Norty.

"Tak jest urządzony ten świat. Czerwoni służą, Czerwoni pracują, Czerwoni walczą. Do tego się nadają. Do tego są stworzeni."

Główna bohaterka powieści "Czerwona Królowa" jest ogromnym zaprzeczeniem tego, jak kazałam Ci, żebyś siebie wyobraził.
Mare Molly Barrow. Prawie osiemnastoletnia dziewczyna, która pogodziła się z tym, że tak jak jej bracia musi iść na wojnę. Nigdy dobrze się nie uczyła, często wagarowała i okradała ludzi. Jej młodsza siostra, Gisa, miała pracę jako wyszywaczka. Najlepszy przyjaciel Mare, Kilorn, również miał pracę. Dopóki jego pracodawca zmarł. Dziewczynę bardziej obchodziły losy Kilorna niż jej. Nie chciała, aby chłopak szedł na wojnę.

"Jestem niczym cień, a nikt nie pamięta cieni.".

W momencie, kiedy Mare zaplanowała już ucieczkę, podczas której nie miała stuprocentowej pewności powodzenia tego planu, i zbierała pieniądze, na jej drodze stanął ktoś, kto odmienił jej życie. Był to mężczyzna w jej wieku, który przyłapał ją, kiedy chciała go okraść. Chłopak zaproponował jej pracę. Dziewczyna nie była zbytnio chętna.
Kolejnego dnia pod jej dom przyjechał wóz z pałacu i zabrał ją do zamku. Tam nic nie okazało się być takim samym jak przedtem.

"Każdy może zdradzić każdego."

Powyższy cytat jest tak jakby głównym motywem książki. Jest on tak prawdziwy, 
że momentami miałam ochotę krzyczeć na cały dom ze złości, a czasami z rozpaczy. 
W świecie, w którym od ponad stu lat trwa wojna, na której walczy tylko gorsza część społeczeństwa, chyba jest wiadome to, że w pewnym momencie powstanie bunt. Jednak świat wykreowany przez panią Victorię Aveyard jest tak dopracowany, że czytając tą powieść cały czas miałam wrażenie, że jestem tam razem z bohaterami. Prawdopodobnie ta książka przełamała moje bariery w okazywaniu uczuć do tekstów literackich. To na niej pierwszy raz odczuwałam tyle emocji na raz. Jest to niesamowite, jak bardzo ta książka wciąga. Ale to dlatego, ta przecudna okładka i 488 stron czystej rozpaczy wygrało plebiscyt na najlepszą książkę 2015 roku w kategorii fantastyka na stronie lubimyczytać.pl.
Najcudowniejsze w tej książce jest to, że akcja nie skupia się tylko na głównej bohaterce, ale mamy możliwość poznać bohaterów drugoplanowych. Ich historie są równie niesamowite i oryginalne jak Mare. 
Ta książka jest tak dopracowana, że Victoria, po debiucie swojej powieści i napisaniu drugiej części, stworzyła mapę Norty. Jest dokładnie wszystko przedstawione, co pomaga zwłaszcza w kolejnym tomie, gdzie poznajemy zakątki tego państwa.
Po pochłonięciu tych książek, miałam tak wielki problem z zabraniem się za inną powieść, że jest to wprost niemożliwe. Nigdy w życiu nie miałam tak ogromnego kaca książkowego. I szczerze wątpię, że kiedykolwiek to się powtórzy.
Zarówno "Czerwona Królowa" jak i druga cześć "Szklany miecz" są niesamowite. 
Ta wspaniała seria jest jedną z moich ulubionych. Do dziś nie mogę pojąć jak to się stało, że przez ponad dwa tygodnie nic nie mogłam czytać, a kiedy się już ogarnęłam i sięgnęłam po kolejną powieść, odczuwałam wszystko wyraźniej. W tym momencie jak czytam jakąś książkę, to staję się głównym bohaterem. A to wszystko jest zasługą "Czerwonej Królowej". To ona doprowadziła mnie do takiego stanu. To dzięki niej wszystko lepiej mi się czyta 
i wszystko bardziej odczuwam.
Polecam tę serię każdemu. Jest ona cudowna i pokazuje okrucieństwo ludzi oraz to, jak szybko można stracić zaufanie.        

Victoria Aveyard - "Czerwona królowa"
Wydawnictwo Otwarte, 2015
ISBN:    978-83-7515-332-3

Recenzja wpłynęła na konkurs "Wszystkie książki mówią" 
(kategoria pow. 13 lat)

poniedziałek, 1 sierpnia 2016

"Kod chaosu" - recenzja konkursowa Martyny Gajewskiej

Książka Justina Richardsa opowiada historię piętnastoletniego Matthewa Striblinga, który jest synem słynnego archeologa. Kiedy chłopak przyjeżdża do domu ojca, znajduje jedynie dziwne ślady porwania i zaszyfrowaną wiadomość, w której archeolog prosi, 
by udał się do jego przyjaciela - Juliusa Venture. Tak rozpoczynają się przygody Matta, Juliusa i jego córki Robin. Nastolatek podczas tej misji natrafia na sekret, który rozwiąże największą tajemnicę historii, tajemnicę Atlantydy.
Do przeczytania książki zachęciła mnie ciekawa szata graficzna. Moją uwagę przykuła okładka 

z nietypową mapą. Mimo pozytywnego nastawienia książka nie podobała mi się. Czytając ją nudziłam się, a właściwie męczyłam. Potoki myśli bohaterów sprawiały, że musiałam zamykać powieść, by w myślach przestudiować ciąg fabuły. Jestem osobą, która bardzo lubi zagadki i panujący nastrój grozy. W tym wypadku moim kolejnym rozczarowaniem było to, że zanim tajemnica została rozwiązana, ja już wiedziałam co się wydarzy, wszystko było przewidywalne. Bohaterowie zbyt sztuczni, 
z jednym wyjątkiem, myślę o Robin, która mnie zaciekawiła i dała się polubić. Niestety pozostałe postacie były zbyt idealne, wręcz nieprawdziwe. Lubię utożsamiać się z postaciami, o których czytam, w tej książce było to dla mnie niemożliwe.
W powieści było wiele negatywnych aspektów, aczkolwiek nastąpił długo wyczekiwany punkt kulminacyjny i nawet spodobał mi się. Mimo to lektura mnie rozczarowała, była zbyt oczywista.
Jako osoba uwielbiająca książki stwierdzam, że czytanie nigdy nie jest całkowitą stratą czasu, jednak tej pozycji nie mogę polecić z czystym sumieniem.

Justin Richards - „Kod chaosu”
Wydawnictwo Nasza Księgarnia, 2008
ISBN: 978-83-10-11431-0

Recenzja wpłynęła na konkurs "Wszystkie książki mówią"
(kategoria pow. 13 lat)