Joanna Bator - „Purezento”

Lektura nowej książki Joanny Bator przypadła na podły czas. Na zimową chandrę i w dodatku anginę w rozkwicie. Toteż odbiór tekstu przebiegał u mnie dwufazowo. Denerwowała mnie manieryczność frazy wtedy, kiedy ból się nasilał, a kiedy mijał – zachwycałam się sposobem prowadzenia narracji, pięknem opisów przedmieść Tokio, mistrzowskim rysunkiem postaci.

Powieściowy „rekin ludojad” do mnie też to się zbliżał, to znowu oddalał. Bohaterkę powieści poznajemy w takim momencie życia, kiedy symboliczny rekin towarzyszy jej stale. Nie może się odnaleźć po nagłej śmierci chłopaka, który zresztą nie był jej przesadnie wierny. Wtedy niespodziewanie staje na jej drodze tajemnicza japońską turystka, która proponuje opiekę nad swoim domem w dalekiej Japonii (a w zasadzie przede wszystkim nad kotem). Na miejscu okazuje się, że w jej tokijskim domu odbywają się kursy kindstugi – sztuki sklejania złotym klejem starych, porcelanowych naczyń.

Cala filozofia tego pradawnego misterium pochodzi ze świata zen i odczytujemy ją 

w instrukcji Mistrza: bądźcie uważni, zostańcie tu i teraz. Przedtem już nie istnieje. 

Są skorupy, czekające na sklejenie złotem. I są śmieci, których trzeba się pozbyć. Najważniejsze, to umieć odróżnić jedne od drugich. To wymaga odwagi. Jeśli jej nie znajdziemy, zmarnujemy złoto na sklejanie śmieci.

Dobra baśń powinna kończyć się happy endem. Tak jest i tym razem. Dziewczyna świetnie sobie radzi z naprawianiem rozbitych naczyń, a w nagrodę za wytrwałość otrzymuje swoje wymarzone „purezento”- mężczyznę ze snów. A może i ona sama chce być dla niego prezentem? Bo czasem jest się pewnym od razu. Widzi się innego człowieka i coś delikatnie klika we wszechświecie. Zaczyna się historia jak ziarnko piasku. Jak lawina.

Książka Joanna Bator jest dobra na przetrwanie każdej złej pogody. Nastrojowa, tchnąca nadzieją, oszczędna w słowach. Kto pamięta „Japoński wachlarz”, ten wie, o czym mówię.

/Joanna Mackiewicz/

Joanna Bator - „Purezento”
Wydawnictwo Znak, 2017
ISBN: 978-83-240-5027-7